Siły ciemności i kaldorei

Było to razu pewnego... Wczesne południe; promienie słońca przebijały odchodzące kłęby chmur, czyniąc mój i zapewne innych humor oraz samopoczucie znacznie lepszymi. Byłem ja w Twierdzy Stormwind, nieopodal biblioteki, załatwiając pewne sprawy związane ze szpiegami, którzy rzekomo w mieście bywali. Kiedym udał się w drogę powrotną, mą uwagę przykuła pewna audiencja u naszego władcy Anduina. Udzielił on tejże audiencji pewnej elfce, jak się później dowiedziałem, o imieniu Modesta. Jej twarz była z ukosa zakryta kapeluszem, oczy smutne patrzały w jedno tylko miejsce, nie widząc sensu w niczym; słowa mimo iż uchodziły jej ust były napawane bezsensem oraz smutkiem... Wysłuchałem co nieco, jednak w pewnym momencie mój jak widać nieproszony pobyt w tymże miejscu zauważył jeden z dworzan i poprosił strażnika ażeby ten sie do mnie pofatygował. Wiedziałem iż to oznacza koniec mego czasu tam. Strażnik poszedł i wyjaśnił że ta audiencja nie może mieć słuchaczy wskazując grzecznie wyjście. Wróciłem więc do biblioteki odnieść pewną książkę i gdy wychodziłem z twierdzy prawie nie wpadłem na rzeczoną wcześniej elfkę. Zdumiała się na mój widok i jakby przeczucie zaczęło ją wzdrygać czym czasem nic nie podsłyszał. Patrzała na mnie podejrzliwie ni słowa rzecząc, ja w rewanżu patrzyłem przenikliwie w jej złote oczy. Coś mną ruszyło - czy prawdą o niej było to co tam usłyszałem? Była taka niewinna... nie... dlaczego taki los spotyka niewinne osoby?
Szła dalej po drugiej stronie wiaduktu, ja udawałem że nie patrzę na nią. Jeszcze przez chwile, idąc po przeciwnych stronach, widzieliśmy się. Starałem się nie zdradzić mych myśli, szedłem obojętnie. Ona chyba rzuciła te myśli że wiedzieć moge i poszła w swoją stronę...



***


Nie długo trwała "rozłąka". Godzinę później widziałem ja na ulicy rynkowej, rozmawiała z jakimś elfem. Karczmarz rzekł, iż Nahis się zwie. Ganił ją... Czyli jednak... To prawda co się z nią stało... Czy wolno mi przejść obok tego obojętnie? Patrzę nagle, a ta mało nie płacze, uchodzi z miasta... Wołam Yenx, karze mu iść za nią, dowiedzieć się czegoś o niej. "Jej imię to Modesta, ładna z niej elfka"... No jakich innych informacji mogłem się spodziewać? Przez kilka następnych nocy biłem się sam ze sobą... Czy mi wolno? czy powinienem? czy jestem w stanie? Czy mogę zaoferować jej nadzieję? choć może być na złudna... nie wiem...

Następne spotkanie było zupełnie przypadkowe... Przejeżdżając przez Płonące Stepy spotkałem ją... Robiła wrażenie jak gdyby nie wiedziała kompletnie gdzie jest i jak się tutaj znalazła. Na mój widok zrobiła nieufną minę; spytała się gdzie jesteśmy i jak się stąd wydostać. Nawiązała się krótka rozmowa... Najwidoczniej niczego nie podejrzewała... nadal.... Wyciągnęła magiczny kamień teleportacji i gdy miała już go użyć spytałem, czy myśli że to co skrywa, nie jest wiadome dla innych. Jej piękna twarz na raz nabrała przerażenia. Dopiero teraz przypomniała sobie iż byłem wtedy w mieście, iż wszystko słyszałem... Przez chwile stała w milczeniu, kompletnie nie wiedząc co począć. Zaczęła pytać czego chcę, czy zgładzić ją? a może uwięzić? Widziałem w jej oczach okropne cierpienie, oraz niepewność, dlatego też wyjaśniłem że mam powody by wiedzieć to i owo i... mogę spróbować jej pomóc. Oschle odparła iż pomóc jej się już nie da... Rozmawialiśmy chwilę - o prawdzie, zaufaniu oraz wiedzy. Nie wyjawiła mi jeszcze nic, alem już wcześniej wiedział kogóż pytać.
Wszystko wskazywało na to że zaufała mi. Wplotłem w jej serce nadzieję... Czy złudną? Podkreślałem iż będę robił wszystko co w mojej mocy, ale pewności nie ma, nigdy jej nie ma... Pożegnaliśmy się... Ja w oczach miałem uzurpowaną pewność siebie, ona zaś ogromną nadzieję iż wróci do życia, iż moce ciemności opuszczą jej spaczone ciało... Czy wolno mi było rozpalić ten ogień w jej sercu? Czy powinienem?

Teraz potrzebna mi była tylko jej spowiedź...

Chłodny wieczór. Byłem ja wtedy w miasteczku Southshore. Co tam robiłem? Wspomnienia kazały mi wrócić... Nie raz, gdym młodziakiem był, z miasta [Lordearonu] uciekałem w te pagórki za przygodą. Szedłem powoli, drogą, kierowałem się ku polach Hillsbrad. Sad! Sad jabłoni! tam miał miejsce mój pierwszy pocałunek! Kiedyśmy jabłka zbierali... Pamiętam...
Osiadłem na ławce, lampę, którą oświecałem sobie drogę, postawiłem obok. Patrzyłem dookoła i wspominałem... Tyle tego przecież było... ech...

Wtem, złe przeczucie ogarnęło mój umysł... Moce ciemności, czułem je... były co raz bliżej... Rozglądnąłem się i na drodze, zobaczyłem dziwną cienistą postać. Bez zastanowienia chwyciłem za lampę i ruszyłem ku tej postaci. Nie była materialna, cień tak mocno nią zawładną, iż zdawała się być przeźroczysta.




Kazała mi odejść, straszyła mnie, jednak nie bałem się... Nigdy przecież nie bałem się cienia... Rozpocząłem inkantację... Podczas nauk w Niebiańskim Zakonie nauczyłem się wypędzać złe moce z dusz... Nie było to trwałe zaklęcie, ba, było wręcz bardzo nie trwałe, gdyż trwało zaledwie tyle czasu, ile ja mogłem wytrzymać trzymając z daleka cień od duszy trapionego... Mogło to trwać od kilkunastu do kilkudziesięciu minut, gdyż odbywało się to kosztem moich sił. Postać poczęła się cofać, nawet cień musi się ukorzyć przed wszechpotężną mocą światła!

Zaklęcie się powiodło! Cień uszedł z jej duszy i mym oczom ukazała się elfka... To była Modesta. Jej ciało bezwładnie opadło na ziemię. Proces zaczął się, me siły powoli poczęły opuszczać moje ciało - nie było dużo czasu. Wziąłem więc ją na ręce i przeniosłem nieopodal. Owinąłem tkaninami by nie zmarzła. Postanowiłem wysilić się po raz kolejny i zregenerowałem jej siły do tego stopnia iż mogła ze mną rozmawiać. Była bardzo zdziwiona, lecz poprosiłem by poczęła zwierzać się jak to wszystko się stało. Została porwana, złożona na jakimś ołtarzu? Cóż to mogły być za klątwy... tak daleko idące. W trakcie jej opowiadania słabłem co raz bardziej, brak sił rzucił mnie na kolana... Pot wręcz wylewał się przez moje czoło. Widziała mój ból, jednak zważała na moje prośby by się nie przejmować i mówić prędko jak najwięcej...




W końcu stało się, nie byłem w stanie już tego powstrzymywać. Cień powrotem wdzierał się w jej duszę.... Powiedziałem, żeby miała nadzieję, oraz że znam sposób by jej dopomóc, żeby miała w sobie nadzieję i wydobyła światło z najgłębszych zakątków jej duszy... Spojrzała na mnie załzawionymi oczami; chciała coś powiedzieć, ale pożegnała się tylko ze smutkiem.
Ostatkiem sił wypuściłem mego smoka - Draziela, by poleciał po Yvonne, gdyż także była tego wieczoru w Southshore. Zanim zemdlałem obaczyłem Yvonne i jeszcze elfkę...



Jednak po chwili, cień spowił Modestę całkowicie.
Postać była uważniejsza niż przedtem i nie dała się podejść. Rozpoczęła ucieczkę przed kobietą.

Nie mogłem już dłużej, zemdlałem.

Obudziłem się kilka minut później. Osłabienie spowodowane walką z cieniami dało się we znaki. Yvonne pomogła mi wstać i odprowadziła do pobliskiego domu gdzie pozwolono mi przespać tę noc. Wiele myśli przewinęło się przez mą głowę... Okłamałem ją... Nie miałem pojęcia cóż to jest i jak jej pomóc. Jednak poprzysiągłem sobie iż zrobię wszystko by znaleźć jakiś sposób... Moje zamysły przerwało moje zmęczenie... Sen mnie możyl... Tego dnia, nic już zrobić nie mogłem...

Spacerowałem po zielonych pagórkach Hillsbrad. Trawa przybrała tak intensywny kolor zieleni iż przez chwile oślepiał mnie blask słońca odbijający się w niej. Począłem wspinać się wyżej, co raz wyżej, a wzgórze wydawało się nie mieć końca...

- po cóż ja tam wychodzę?

Pytałem sam siebie, lecz nie byłem w stanie znaleźć odpowiedzi. Coś kazało mi się wspiąć na sam szczyt, coś mówiło mi że muszę to zrobić.
Tak więc wchodziłem co raz wyżej po skalistym wzgórzu, które zamieniło się nagle w pokryty śniegiem szczyt. Z każdym metrem wyglądało iż słabnę, iż nie podołam... Uparcie jednak wykrzesałem wszystko z siebie i mimo ogromnego zmęczenia udało mi się osiągnąć dziwnie motywowany cel. Szczyt był dziwnie płaski - kilka metrów wysokości oraz szerokości. Na drugim końcu ujrzałem jakiegoś człowieka - patrzył na mnie osłupiony. Miał regularne rysy, podstarzały wiek zdradzały tylko siwe włosy... Zaraz, zaraz... Cóż za znajome rysy... To nie może być... nie może...
A jednak.. To był mój ojciec - tak, teraz poznaję, ojcze, Loremie, co Ty tutaj robisz? Tyle Cię szukałem... Cóż z Ivessą... ojcze... jak dobrze Cie znowu widzieć - powiedz coś, przemów, błagam, MóW!

Milczenie... Ani słowa patrzył na mnie ciągle jeszcze z tym samym osłupieniem. Miałem przez chwilę wrażenie że to posąg. Nastała niezręczna cisza, który przerwał znajomy kobiecy głos...

Reginaldzie... Oto ojciec Twój, podążam ja do niego, stój w miejscu, czekaj! nie ruszaj się!!
Poczęła krzyczeć co raz głośniej:
NIC NIE RóB MASZ TU STAć! STóJ! ROZUMIESZ? STóJ! NIE RUSZAJ SIę! STóJ!

Nie wiedziałem co się dzieje, Rozpoznałem za to tę kobietę - to była Isobel... Spotkałem ją kiedyś... Mieliśmy romans, należała do tajemniczej organizacji, o której się nigdy nic więcej ponadto iż była dziwna, nie dowiedziałem. Przez to iż wydałem tajemnicę mistrzowi Mortido, Isobel musiała uciekać i pewnego razu, gdy mieliśmy wszyscy dziwną wizję Arthasa, kobieta ruszyła w pogoń przed siebie, do obozu trollów, w Zul'Farrak. Ruszyłem z rozpaczą za nią, jednak nie odnalazłem jej nigdy...

Kontynuując - kobieta poczęła iść w kierunku ojca. Chciałem iść razem z nią, jednak poczułem nienaturalną niemoc... Nie mogłem się ruszyć! Ni drgnąć ręką, ni pstryknąć palcami... Kobieta dobyła miecz, odwróciła się jeszcze na chwilę, spojrzała na mnie złowrogim wzrokiem i zadała cios, stojącemu nieruchomo Loremowi... Opadająca głowa dotoczyła się wprost pod moje nogi...Nie było jednak ani grama krwi, a mina była nadal ta sama, nadal było na niej osłupienie, a mnie nadal trzymała w miejscu niemoc.
Kobieta poczęła śmiać się okrutnie i machać mieczem na ślepo we wszystkie strony. Ja zaś stałem jak wryty, będąc w szoku; jedyne co mogłem zrobić to zapłakać... Ale jedną, czarną łzą... Opadła na ziemię, a w jej miejscu zrodziła się nagle czarna kałuża. Patrzałem w szoku, gdy nagle, kałuża zaczęła falować, a z niej wydobyła się kolejna postać. Piękna kobieta, o czarnych włosach, w ciemnej kreacji. Znałem ją... ja... ja.... ja ją KOCHAM!! Ale nie tak, nie tak... to nie tak... wszystko nie tak... kocham ją... ale nie tak... to ma siostra... to PRZECIEż IVESSA!! Siostro!? Gdzieś Ty się podziewała!! Podejdź, przytul... proszę... tak mi tego brakuje... Ivesso?
Spojrzała na mnie... ale... była ślepa... nie miała źrenic! Szła ślepo w przeciwnym kierunku.
Ivesso! nie idź tam! nie idź! Ivesso! Proszę! Błagam!!! NIEEEEEEEE
Wstąpiła wprost na Isobel, która nadal będąc pod wpływem napadu szału, machała mieczem we wszystkich kierunkach... W tymże ferworze, przecięła mą siostrę idealnie na pół... Opadające kawałki ciała poczęły na raz płonąć niebieskim płomieniem... Płomień zaś, począł przybliżać się ku mojej osobie, aż nagle zapłonął wokół mnie... I znowuż mogłem tylko zapłakać, widząc jak moja ukochana, młodsza siostrzyczka umiera... Ogień zdawał się zachodzić na me buty gdy nagle po moim policzku zsunęła się czerwona tym razem łza... Opadła na ogień i strawiła go w moment.
Wtem oczy Isobel zapłonęły piekielnym ogniem. Poczęła ciskać we mnie ognistymi kulami. Chciałem się przeżegnać, cokolwiek przed śmiercią... Jednak nadal nie mogłem się ruszyć. Byłem pewny śmierci gdy nagle z popiołu strawionego ognia powstała kolejna postać - Isera, ma ukochana. Wokoł nas wyczuwalną stała się aura Elune. Ogień zagasał w powietrzu - żadna z kul, nawet nie zbliżyła się do nas. Isobel opadła na kolana będąc bezsilna, wyglądała na wyczerpaną, ogromnie wyczerpaną. Isera uśmiechnęła się, podeszla do mnie, i pocałowała w prawy policzek. Chciałem ją objąć, pocałować - COKOLWIEK. Nadal nie mogłem. Stała przede mną jak wryta i patrzyła z uśmiechem w moje oczy. Obaczyłem iż Isobel powstała, na powrót dobyła miecz.
Krzyczałem co sił w płucach - Uważaj! Z tyłu! Proszę! Odwróć się! BłAGAM! Isero... NIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!
Zobaczyłem tylko końcówkę miecza, który przebił jej ciało, wepchnięty w plecy. Ostrze zatrzymało się tuż przed moją klatką piersiową. Począłem dyszeć, czułem iż jestem cały spocony. Martwe jej ciało opadło na ziemię, zaraz obok głowy mojego ojca. Użyłem wszystkich sił by zrobić jakiś ruch, jednak nadal nic... Jedyne co się wzmorzyło to mój płacz. Łzy spadały jedna za drugą na ziemię. W jednym momencie poczułem jak gdyby zabrakło ich w moich oczach. Podniosłem głowę a przede mną pojawiały się na przemian różne postacie.
Pierwszą z nich był Namrcik, z miną przerażoną, opętaną wręcz. Mówił coś w nieznanym języku, machał rękami we wszystkich kierunkach, panicznie bojąc się czegoś. Nagle, jakby zauważając mnie, rzucił się w moim kierunku, doskoczył do mje głowy i spojrzał w oczy... Dziwna rzecz się stała, widziałem inny obraz, jak gdyby jego oczyma. Widziałem kobietę, otoczoną przez zakapturzone postacie. Trzymała coś w rękach - dziwną kulę światłości, która jaśniała na cały las, w którym ta sytuacja miała miejsce. Jednakże światło było co raz mniejsze, aż w końcu zniknęło za zakapturzonymi postaciami...
Otworzyłem swoje oczy i ukazał mi się obraz dziwny... Ze szczytu na którym stałem nadal, mym oczom ukazał się Lordaeron. Latałem niczym duch ponad dachami zabudowań. Cos kazało mi wejśc do pewnego domu na skraju... Zaraz, zaraz... ja znam to miejsce... Czy to nie mój dom?
Na łóżku leżała kobieta... nie kobieta... niezwykła... TO MOJA MATKA... Poród... To ja przychodzę na świat? ale co to... Matka umiera... tak przecież było... umarła przy moim porodzie... Ivessa miała inną matkę... moja umarła... Ale... co to? gdzie ja jestem? Nie urodziłem się!? Zmarłem razem z matką... Ojciec trzyma martwy płóg w rękach... Jego głowa opada nagle na ziemię, zaraz obok mych nóg. I wszystko wraca do normy, nadal stoję na pagórku i widzę 2 trupy... Jednak... Co to? Isobel dzierży miecz, odwraca się do mnie i krzyczy:

ZABIłEś MNIE! TY MNIE ZABIłEś! TRZEBA BYłO NIE PRóBOWAć MI POMóC! TRZEBA BYłO MNIE ZOSTAWIć! PRZEZ CIEBIE UMARłAM! PRZEZ CIEBIE UMARłA TWOJA MATKA, TWóJ OJCIEC, TWA SIOSTRA I TWA UKOCHANA! I JA TEż I MISTRZ MORTIDO, I DE BERGOV I PERCELIUS I ALASDAIR I ANERSO...

Jej mowę przerwał miecz, który za jej ruchem, wbił się w jej serce...
Padła martwa i wraz z tym momentem nabrałem pełną kontrolę nad swoim ciałem. Mym oczom ukazała się kolejna postać. Był to cień. Cień począł śmiać się przeraźliwie głośno, a po chwili przemówił:

Czy warto poświęcać wszystko za jedną duszę?

Wskazał ręką prawą stronę, gdzie widziałem mych towarzyszy - Yenxa, Bregona, Yvonne, Thargrima, Alaeri i Marcusa... Rzucili się w szaleńczy bieg, biegli na kilka innych osób, ale... Po drugiej stronie stali Yarpen, Morik, Ferick, Sarillon oraz Azadar!! Starli się, w powietrze wzmogły się na raz kłęby kurzu, który tak szybko jak wzleciał to opadł ukazując mi wszystkich martwych.
Zasłaniając oczy spojrzałem w kierunku postaci. Paradoksalnie mimo zasłaniających mi obraz rąk widziałem... Obok cienia pojawiła się Modesta... Piękna elfka... jeszcze elfka. Stała uśmiechnięta między mną a cieniem, który w mgnieniu oka znajduje się obok niej i gryzie ją w szyję. Elfka przeraźliwie krzyknęła, po czym z dziur spowodowanych ugryzieniem począł wydobywać się jej duch. Cień złapał jej duszę i owinął sobie wokół ręki.

Nie waż się mi tego odbierać, chyba że chcesz zobaczyć to wszystko raz jeszcze śmiertelniku...

Rzuciłem się w jego kierunku dobywając mój miecz. Postać jednak zniknęła a ja leciałem w przepaść. Kiedy miałem spotkać się z nią otworzyłem oczy.

Przerażony, cały spocony, trząsłem się niemiłosiernie... Była przy mnie znajoma kobieta - to przecież karczmarka... Położyła mnie na łóżku i okryła kocem, oraz okładała moją głowę zimnym opatrunkiem.

Miał pan gorączkę, ale już mija... Dobrze że pan się obudził bo zaczynałam się niepokoić...